Toen de jongetjes Polak nadachten over het cadeau dat ze ons op 5 september wilden geven, was de conclusie dat Sandra al heel lang een ballonvlucht wilde maken en ik daar alleen onder volledige verdoving aan zou meedoen. Ik heb immers al hoogtevrees wanneer ik op schoenen met dikke zolen loop.
Van broer Rien kreeg ik een boek van iemand die z’n hele leven fotograferend vanuit mandjes onder ballonnen heeft doorgebracht. Aldus gestimuleerd besloot ik in een bui van aan waanzin grenzende overmoedigheid met Sandra mee de lucht in te gaan. Na dat kloeke besluit heb ik geen oog meer dicht gedaan. Om na lang woelen de slaap toch te kunnen vatten, hield ik me voor dat het uitzicht, wanneer je door de zoeker van je camera uit zo’n ballon naar beneden kijkt, zo’n beetje hetzelfde is als uit een vliegtuigraampje. Nou, da’s niet waar. Het is honderd keer mooier. En voor de mede-angsthazen: het is niet eng. Op de ladder de dakgoot schoonmaken, dát is pas eng.
